ΟΞΦΟΡΔΗ 6/12/2006

Ήταν μια βροχερή νύχτα. Στον πύργο του LIGO PRIN TONVROW υπήρχε μεγάλη αναστάτωση. Ο Σερ ήταν στις τελευταίες στιγμές της ζωής του, κι είχε καλέσει τα παιδιά και τα εγγόνια του.

Ζήτησε να μιλήσει στον αγαπημένο του εγγονό SIGA MIN TONVROW. Ο παππούς συγκινημένος έπιασε το χέρι του και του είπε:

Είσαι ο αγαπημένος μου εγγονός και ο μόνος που έχω εμπιστοσύνη ότι θα τα καταφέρει. Ξέρεις... πολλά χρόνια πίσω, στην εποχή του πολέμου, βρέθηκα στην Κρήτη.

Δύσκολες εποχές με ωραίες αναμνήσεις! Ήμασταν στα βουνά με τους αντάρτες και εκεί γνώρισα τον Καπετάν ΜΑΝΟΥΣΟ ΡΟΥΚΟΥΝΑ.

Ωραίος άνθρωπος, όπως όλοι οι Κρητικοί. Αργότερα μάλιστα συγγενέψαμε, του βάπτισα τον γιο του τον Ρούσσο.

Μια από τις πολλές ιστορίες που μας διηγιόταν ήταν για ένα θησαυρό, σύμβολο της Κρήτης, πολύ παλιό κατά τα λεγόμενα του.

Δύναμη και αρετές αποκτούσε όποιος τον είχε. Τελευταία φορά ήταν στην κατοχή κάποιου πασά, όμως θάφτηκε από έναν υπηρέτη του λίγο πριν οι Τούρκοι αφήσουν το Ηράκλειο.

Ο Καπετάν Μανούσος είχε κάποια στοιχεία, όμως ξέρεις αυτή η ιστορία έμοιαζε με τα χρόνια φανταστική, σαν παραμύθι.

Πολλές φορές άλλωστε ο μύθος μπερδεύεται με την πραγματικότητα.

Όλα αυτά τα χρόνια έκανα τις έρευνες μου και ξέρω ότι ο θησαυρός υπάρχει από την εποχή του Μεγάλου Βασιλιά.
Θέλω να πας στην Κρήτη, σου παραδίδω όλα τα στοιχεία, και να βρεις τον SINTECNO και αν δεν ζει τον γιο του και μαζί να ψάξετε... Να θυμάσαι έχει σημαντικές πληροφορίες.

Αυτός ο θησαυρός πρέπει να βρεθεί και να γυρίσει εκεί που ανήκει.

ΗΡΑΚΛΕΙΟ 11-02-2007

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΑΡΧΙΖΕΙ...

ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΜΥΘΟΣ
Στο λιμάνι επικρατούσε αναβρασμός. Ο βασιλιάς είχε δώσει διαταγή να ετοιμαστεί η μεγαλύτερη γαλέρα. Στην πόλη κυκλοφορούσαν φήμες. Θα έφευγε, λέγαν, μόνος, χωρίς τους πιστούς του ακολούθους, να κυνηγήσει τους προδότες. Πολλοί τους είχαν δει να φεύγουν προς τ’ ανατολικά.

Πάνω από τ’ αμπέλια και τους ελαιώνες κι ύστερα πάνω από την θάλασσα, πετούσαν σαν δυο τεράστια, αλλόκοτα πουλιά με φτερά κέρινα. Κι όμως δεν ήταν πολύς καιρός που τους είχαν υποδεχτεί με μεγάλες τιμές. Πατέρας και γιος ζούσαν ως τώρα σαν πρίγκιπες. Κι ο θησαυρός; Μήπως τον είχαν μαζί τους;

Στα ανάκτορα, στην αίθουσα με τους γρύπες και τα κρίνα, ο μεγάλος βασιλιάς βημάτιζε σκεφτικός. Δεν έβλεπε την ώρα να ετοιμαστεί το πλοίο. Θα τους κυνηγούσε μέχρι και την άκρη του κόσμου. Είχε κάνει τόσα γι’ αυτούς και αυτή ήταν η ανταπόδοση.

Πόσο θ’ άντεχαν δυο κέρινα φτερά... Θα τους έφτανε.
Πέρασε καιρός πριν φτάσει η είδηση ότι ο βασιλιάς δεν ζούσε πια. Και για τον θησαυρό ούτε λέξη. Είχε χαθεί άραγε για πάντα;